Leo Rojas Greatest Hits [ Video Oficial Full HD 1080p ] || The Best of L...

Επισκεψη στο μουσειο φυσικης Ιστοριας Γουλανδρη

 Giorgos Houliaras

Το περασμενο Σαββατο βολτα στην Κηφισσια!! γρηγορη επισκεψη στο μουσειο φυσικης Ιστοριας Γουλανδρη. Καταπληκτικο μουσειο, για μελετη των διαφορων οργανισμων και πετρωματων. Υποδειγματικο για παιδια το παιδαγωγικο του κοματι. Δειχνω μερικα που μου εκαναν εντυπωση, αλλα αστεια σαν καρτουν και αλλα με καταπληκτικη δομη...

Μια ομορφη βολτα, με ενα πολυ ενδιαφερον μουσειο!!

+10

Η 13η Νοεμβρίου του 2015 στο Παρίσι, την πόλη του φωτός και του πνεύματος

Aimilia Ioannidis

 Παρίσι, Ile-de-France, Γαλλία · 

Σειρήνες. Ασθενοφόρα. Πυροσβε-στικά οχήματα. Οπλισμένοι αστυνομικοί, στρατιώτες και χωροφύλακες που τρέχουν στο δρόμο με αυτόματα προτεταμένα. Προς κάθε κατεύθυνση. Καφέ, μπαρ, εστιατόρια, αίθουσες συναυλιών, σινεμά, θέατρα κλειστά Παρασκευή βράδυ. Μουσική που σβήνει μέσα σε οιμωγές. Ψιθυριστά λόγια ελπίδας κάτω από σκοτωμένους, κάτω από τα καθίσματα, χέρια που κρατιούνται σφιχτά, ανάσες που βγαίνουν ανάμεσα σε δύο "γεμίσματα" πολυβόλου. 

Άνθρωποι που πηδούν από τα παράθυρα. Ο νέος που κρατά από τα χέρια την άγνωστή του έγκυο που κρέμεται από το δεύτερο όροφο. Ποτήρια κρασιού ραγισμένα από ριπές αυτομάτου. Καρέκλες μπιστρό αναποδογυρισμένες, τρυπημένες, ματωμένες. Ένα παπούτσι εδώ. Ένα σακάκι εκεί. Κόκκινα σημάδια στο δρόμο, στους τοίχους, στα τραπεζάκια των καφέ. Κόκκινη θάλασσα στο θέατρο. Κομματιασμένες προσόψεις. Σεντόνια στο πεζοδρόμιο για να κρυφτεί από κάτω τους η φρίκη. Χειρουργικές μονάδες ξέχειλες από πόνο και δάκρυα. Τραύματα πολέμου. Εκκλήσεις για αίμα. Γιατροί που γονατίζουν, που λυγίζουν μπροστά στη φρίκη, μπροστά στο ανείπωτο. 

Κινητά που χτυπούν παρατημένα και που κανείς ποτέ δεν θα ξανασηκώσει. Άνθρωποι που περπατούν από μακριά για να φτάσουν στο σπίτι τους, συνοδευόμενοι από αστυνομικούς που προσπαθούν να ανιχνεύσουν φονιάδες σε κάθε μικρό δρομάκι. Σπίτια που ανοίγουν σε αγνώστους για να φιλοξενήσουν αυτούς που κατάφεραν να γλυτώσουν. Επτά πληγές στο χάρτη της πόλης.130 νεκροί. 400 τραυματίες, οι περισσότεροι εκ των οποίων νέοι και πλέον δια βίου ανάπηροι.

Αυτή ήταν η 13η Νοεμβρίου του 2015 στο Παρίσι, την πόλη του φωτός και του πνεύματος. Η ευρωπαϊκή 11η Σεπτεμβρίου. Η πόλη άντεξε, στάθηκε στα πόδια της θαρραλέα, νίκησε. Νίκησε τον τρόμο, το φόβο και το μίσος. Νίκησε τα σκοτάδια για μιαν ακόμη φορά στην ιστορία της. Ένας ακόμη λόγος, ο κυριότερος ίσως, για να λατρεύεται όπως της ταιριάζει.

Dave Brubeck - Take Five

Live in Belgium 1964

Paul Desmond (alto sax), Joe Morello (drums), Eugene Wright (bass) and Dave Brubeck (piano)

Στίβεν Χόκινγκ: Αν επικοινωνήσουμε με τους εξωγήινους, θα μας σκοτώσουν!

   ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ   

  29 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017

Τρομακτική προειδοποίηση του Στίβεν Χόκινγκ: 

Αν επικοινωνήσουμε με τους εξωγήινους, θα μας σκοτώσουν!

– Ο διάσημος αστροφυσικός μίλησε στο ντοκιμαντέρ “Τα αγαπημένα μέρη του Χόκινγκ”

– Ξεκαθάρισε ότι όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο πείθεται ότι δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν– “Είμαστε πολύ κοντά στο σημείο, όπου η κατάσταση με την κλιματική αλλαγή μπορεί να γίνει μη αναστρέψιμη”– “Ο Ντόναλντ Τραμπ ωθεί τη γη στο χείλος της καταστροφής” 

Η αναζήτηση εξωγήινης ζωής έχει βρίσκεται για πολλά χρόνια στο επίκεντρο επιστημονικών ερευνών. Ωστόσο, ο Στίβεν Χόκινγκ βάζει… φρένο στον ενθουσιασμό και την περιέργεια, προχωρώντας σε μια σοκαριστική προειδοποίηση.

Στο ντοκιμαντέρ με τίτλο “Τα αγαπημένα μέρη του Χόκινγκ”, που προβλήθηκε από το BBC, ο διάσημος αστροφυσικός τονίζει πως οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι πιο διστακτικοί , όσον αφορά στην… επικοινωνία τους με τους εξωγήινους.

Όπως τόνισε για τον πλανήτη Gliese 832c -που ανακαλύφθηκε πρόσφατα και χαρακτηρίστηκε ως μία νέα Γη από την άποψη ότι μπορεί να υποστηρίξει εξωγήινη ζωή- αν υπάρχουν εκεί εξωγήινοι, μάλλον δεν θα χαρούν καθόλου να έρθουν σε επαφή μαζί μας.

“Μια μέρα μπορεί να φτάσει σε εμάς σήμα από έναν τέτοιο πλανήτη, θα ήταν όμως καλύτερο να το σκεφτούμε πριν απαντήσουμε. Το να συναντήσουμε έναν ανώτερο πολιτισμό μπορεί να εξελιχθεί όπως η συνάντηση των Ιθαγενών Αμερικανών με τον Κολόμβο. Αυτό δεν εξελίχθηκε τόσο καλά…».

Και συνέχισε: “Ισως οι εξωγήινοι να είναι αδίστακτοι επιδρομείς, που περιπλανώνται στον κόσμο, αναζητώντας πόρους για να λεηλατήσουν και πλανήτες για να κατακτήσουν και να αποικίσουν”.

Τόνισε επίσης πως όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο πείθεται ότι δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν.

Ο Στίβεν Χόκινγκ αναφέρθηκε επίσης και στην κλιματική αλλαγή, προειδοποιώντας πως η Γη τείνει να γίνει τόσο ζεστή, όσο ο πλανήτης Αφροδίτη. Μάλιστα, άφησε αιχμές κατά του Ντόναλντ Τραμπ, τονίζοντας πως “η απόφαση του προέδρου των ΗΠΑ να αποχωρήσει από τη συμφωνία του Παρισιού θα μπορούσε να επιταχύνει την απειλή και να οδηγήσει τη Γη στο χείλος της καταστροφής, με θερμοκρασία στους 250 βαθμούς Κελσίου και βροχή θειικού οξέως”!

Πηγή: Express
24wro

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: Ξάνθη φωτογραφία του Δημήτρη Αυγέρη

Spiros Katsigiannis A‎

Περπατώ Ελλάδα..Φωτογραφίζω Ελλάδα

Dimitris Avgeris - Ξάνθη.

Eva Gianniri 

Εξαιρετική φωτογραφία, θαυμάσια επιλογή!!! Συγχαρητήρια

Dave Brubeck - Take Five

Πάτμος 1973, η Ζινέτ Καμί με τα ψάρια στα χέρια

Δημήτρης Λάμπρου

Πάτμος 1973, η Ζινέτ Καμί με τα ψάρια στα χέρια.

Vogue March 1973

© Henry Clarke

Νίκος Μανιάς (17 Ιουλίου 1931- 25 Μαΐου 2012) Πέντε χρόνια...

Δημήτρης Κ. Τζανακάκης

ΡΕΘΥΜΝΟ

Νίκος Μανιάς | Πέντε χρόνια...

Τα λεξικά λένε πως "ά ρ χ ο ν τ α ς" θα πει "πλούσιος αξιοπρεπής άνδρας με θέση κύρους που φέρεται γενναιόδωρα", κι εμείς αυτό λέμε, πλούσιος στα αισθήματα, πλήρης στην αξιοπρέπεια, γενναιόδωρος στη φιλία, δίκαια επομένως ο Νίκος Μανιάς έλαβε και κράτησε τον χαραχτηρισμό αυτό, που χει μείνει και σ' ένα δίσκο με τη φωνή του Βασίλη Σκουλά, και σίγουρα έχει μείνει σε κάθε άνθρωπο που γνώρισε από κοντά τον Νίκο Μανιά...

Σαν σήμερα πριν πέντε χρόνια έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Μανιάς, 25 Μαϊου 2012 έπαψε να λαλεί το χαρισματικό αηδόνι της Κρήτης, και μη φανεί υπερβολή αυτό που γράφω γιατί και στα 80 χρόνια του, η φωνή του κρατούσε ένα μέταλλο δυσεύρετο σε ωριμότητα, γερό και όχι γερασμένο..

Αυτή η φωνή που πλέον μόνο σε μνήμες και σε δίσκους υπάρχει...

..."περνάς και δεν με χαιρετάς

ως με χαιρέτας πάντα"...

https://www.youtube.com/watch?v=s9Gee6wehj4

~~~~~~~~~~~~~

Νίκος Μανιάς

(17 Ιουλίου 1931- 25 Μαΐου 2012)

Από πολυμελή αγροτική οικογένεια, στερνοπαίδι του Γιώργη και της Αργυρένιας Μανιαδάκη, ο Νίκος Μανιάς έζησε φτωχικά και δύσκολα παιδικά χρόνια. Οι αντίξοες συνθήκες της εποχής του στέρησαν τα δύο από τα έξι αδέρφια του, αλλά και τον πατέρα του το 1944. Η σχολική μόρφωσή του σταμάτησε στην ηλικία των 8 ετών, με το ξέσπασμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, όπως συνέβη και σε πολλούς συνομηλίκους του. Τα χρόνια της γερμανικής κατοχής τα πέρασε στον κάμπο του χωριού του, συνδράμοντας με τη βοσκική το βιοπορισμό του σπιτιού του, όταν δεν υποχρεούταν από τους κατακτητές σε καταναγκαστική εργασία, «προνόμιο» των νεώτερων μελών των ντόπιων οικογενειών. Το κλίμα της περιόδου εκείνης βαρύ και μουντό, όμως ο κόσμος ζεστός και πρόθυμος, οι διαπροσωπικές σχέσεις ουσιαστικές κι άμεσες, απόρροια της ανάγκης των ανθρώπων να αισθάνονται ασφαλείς, προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώσουν. «Με μεγαλώσανε πολλές μανάδες» έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος ο Νίκος Μανιάς αναφερόμενος στην αλληλεγγύη των γυναικών του χωριού στην ανατροφή των παιδιών. Ανεξίτηλες ήταν πάντοτε μνήμες από γειτονιές λιτές και φτωχικές, αλλά πλούσιες σε χρώματα, μυρωδιές και ήχους, που λες και ανυπομονούσαν μετά τον κάματο της μέρας να έρθει η ώρα της βεγγέρας.Μικρές, αλλά πολύβουες παρέες γύρω από τις παρασιές το χειμώνα, στα στενά ή στις αυλές το καλοκαίρι, για να αποσπερίσουν και να τραγουδήσουν τους καημούς και τις πίκρες τους, πολύ συχνά με την συνοδεία μαντολίνου, ξεφεύγοντας από τα προβλήματα της σκληρής καθημερινότητας.

~~~~~~~~~~~

Στην ιστοσελίδα που -άνθρωποι με πολλή αγάπη για τον Νίκο Μανιά έφτιαξαν, όπως από το περιεχόμενο της προκύπτει- θα δείτε τη συνέχεια αυτής της συναρπαστικής ζωής ενός ωραίου ανθρώπου που έδωσε διακριτό περιεχόμενο στην έννοια της Κ ρ η τ ι κ ή ς λ ε β ε ν τ ι ά ς ...

Εδώ:
http://www.nikosmanias.gr/

«Το θαύμα των Ελλήνων»: Το Γαλλικό ντοκιμαντέρ που μας γεμίζει περηφάνια που γεννηθήκαμε Έλληνες

ΕΛΛΑΔΑ

Ο «θρύλος των επιστημών» είναι μια σειρά βραβευμένων Γαλλικών ταινιών τεκμηρίωσης (ντοκιμαντέρ) του Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέως Michel Serres και αναφέρεται στο θαύμα των Ελλήνων.

Στην έκρηξη των γνώσεων και των επιστημών από τον -6 αιώνα έως και τον -4 αιώνα, σε ένα μικρό ηλιόλουστο κομμάτι γης, την Ελλάδα, γεννήθηκαν οι επιστήμες που εξακολουθούν να μας οδηγούν έως και σήμερα.

Ο Όμηρος, ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο Ιπποκράτης, ο Πυθαγόρας, ο Ηράκλειτος, ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης, ο Εύδοξος, ο Διοσκουρίδης και άλλοι πολλοί Έλληνες πατέρες των επιστημών, της ποιητικής, της χαρτογραφίας, της ιατρικής, των μαθηματικών και της γεωμετρίας μας ταξιδεύουν στον κόσμο των Ελλήνων.

Η ταινία συνδυάζει, αφήγηση, τοπία, ιστορικές και ποιητικές αναφορές, και επιχειρεί να αναβιώσει τις θρυλικές μορφές της ιστορίας των Ελλήνων.

Πηγή: dinfo.gr | Tο διαβάσαμε εδώ

Είδα τα καλύτερα μυαλά τής γενιάς μου χαλασμένα απ' την τρέλα, λιμασμένα υστερικά γυμνά,

Akis Katsoylas

για όσους όσες...μπορούν να διαβάσουν...

Βγάλτε τίς κλειδαριές από τίς πόρτες!

Βγάλτε τίς πόρτες απ' τούς μεντεσέδες!

Για τον Καρλ Σόλομον

Ι

Είδα τα καλύτερα μυαλά τής γενιάς μου χαλασμένα απ' την

τρέλα, λιμασμένα υστερικά γυμνά,

να σέρνονται μέσ' απ' τούς νέγρικους δρόμους την αυγή

γυρεύοντας μιά φλογισμένη δόση,

χίπστερς αγγελοκέφαλοι πού καίγονταν γιά τόν αρχαίο επου-

ράνιο δεσμό μέ τό αστρικό δυναμό στή μηχανή τής νύχτας,

φτωχοί καί κουρελήδες μέ βαθουλωμένα μάτια, πού φτιαγμέ-

νοι ξενυχτούσαν καπνίζοντας στό υπερφυσικό σκοτάδι πα-

γωμένων διαμερισμάτων, αρμενίζοντας πάνω από τίς κορ-

φές τών πόλεων αφοσιωμένοι στήν τζάζ,

πού άνοιγαν τό μυαλό τους στά Ουράνια κάτω απ' τόν εναέριο

σιδηρόδρομο καί βλέπανε αγγέλους μουσουλμάνους τρεκλί-

ζοντας φωτισμένοι σέ ταράτσες λαϊκών πολυκατοικίων,

πού πέρασαν απ' τά πανεπιστήμια μέ μάτια ανοιχτά κι αχτι-

νοβόλα μέ παραισθήσεις τού Άρκανσω κι οράματα δραμα-

τικά λουσμένα στό φώς τού Μπλέηκ ανάμεσα στούς μανδα-

ρίνους τού πολέμου,

πού αποβλήθηκαν απ' τίς ακαδημίες γιατ' ήσαν λέει τρελοί κι

εξέδιδαν άσεμνες ωδές στά παράθυρα τής νεκροκεφαλής,

πού τρέμανε σ' αξύριστα δωμάτια μέ εσώρουχα, καίγοντας

τά λεφτά τους σέ καλάθια αχρήστων καί στήνοντας τ' αυτί

στόν Τρόμο μεσ' απ' τόν τοίχο,

πού πιάστηκαν από τίς ηβικές γενειάδες τους γυρίζοντας

φτιαγμένοι μέ μαριχουάνα από Λαρέντο γιά Νέα Υόρκη,

πού καταπίνανε φωτιά στούς τεκέδες ή πίναν νέφτι στό Πα-

ράνταϊς Άλλεϋ, θάνατος, ή τυραννούσαν τά κορμιά τους

κάθε νυχτα

μέ όνειρα, μέ ναρκωτικά, μ' εφιάλτες στόν ξύπνο, βακχείες

καί οχείες κι ατέλειωτα όργια,

ασύγκριτα αδιέξοδα φρικιαστικού σύννεφου κι αστραπής στό

μυαλό πού πηδούσε σέ κολόνες τού Καναδά καί τού Πάτερ-

σον, καταυγάζοντας τόν ασάλευτο κόσμο τού Χρόνου,

Πεγιότ συμπάγειες τώμ θαλάμων, χαράματα περιβόλων πρά-

σινων δέντρων κοιμητηρίων, κρασομεθύσια στίς στέγες, αύ-

τοκινητάδες τής πλάκας καί τής μαστούρας καί απέραντες

σειρές βιτρίνες καί βλεφαρισμοί τών φώτων τής τροχαίας,

ηλιακές καί σεληνιακές καί δενδρικές δονήσεις στά βρυχώ-

μενα χειμωνιάτικα δειλινά τού Μπρούκλιν, τενεκεδοπαρα-

ληρήματα κι ευγενικό βασιλικό φώς τού νού,

πού στρωθήκαν στό μετρό γιά τήν ατέρμονη βόλτα απ' τό

Μπάττερυ στό άγιο Μπρόνξ μέ μπενζεντρίν ωσότου τών

τροχών καί τών παιδιών ο θόρυβος τούς έριξε τρέμοντας

σύγκορμοι μέ στραβό τό στόμα τσακισμένοι ξεστραγγισμέ-

νοι από κάθε σκέψη στό θλιβερό φώς τού Ζωολογικού Κήπου,

πού βουλιάξαν όλη νύχτα στό υποβρύχιο φώς τού Μπίκφορντ

καί ξενερίσανε καί βγάλαν τό απόγευμα μέ ξεθυμασμένη

μπίρα στήν ερημιά τού Φουγκάτσι, ακούγοντας τόν Ερχομό

τής Κρίσης στό τζουκμπόξ τού υδρογόνου,

πού μιλούσαν ακατάπαυστα εβδομήντα ώρες απ' τό πάρκο στό

σπίτι στό μπάρ στό Μπέλβιου στό μουσείο στή Γέφυρα τού

Μπρούκλιν,

ένα χαμένο τάγμα πλατωνικών συζητητών πού πηδούσαν απ'

τίς βεράντες απ' τίς εξόδους πυρκαγιάς απ' τά παράθυρα απ'

τό Εμπάιερ Στέητ απ' τήν σελήνη,

μπουρδολογώντας ουρλιάζοντας ξερνοβολώντας ψιθυρίζοντας

γεγονότα καί μνήμες κι ανέκδοτα καί πλάκες πού σπάσανε

καί σόκ νοσοκομείων καί φυλακών καί πολέμων,

ολόκληρες διάνοιες πού ξεράστηκαν αναπολώντας μέ απόλυτη

ακρίβεια εφτά μέρες καί νύχτες μέ μάτια πού άστραφταν,

κρέας γιά τή Συναγωγή πεταμένο στό πεζοδρόμιο,

πού χάθηκαν στό πούπετα Ζέν Νιού Τζέρσυ αφήνοντας στό πέ-

ρασμά τους διφορούμενα κάρτ-ποστάλ τού Ατλάντικ Σίτυ

Χώλ,

υποφέροντας από ιδρώτες τής Ανατολής καί οστεόλυση τής

Ταγγέρης καί κινεζικές ημικρανίες σέ περίοδο αποτοξινώ-

σεως στό γυμνό καί θλιβερό δωμάτιο στο Νιούαρκ,

πού γυρόφερναν τά μεσάνυχτα στό μηχανοστάσιο τών τρένων

κι αναρωτιόνταν πού νά πάνε, καί πήγαν, χωρίς ν΄αφήσουν

κανένα μέ παράπονο,

πού ανάβανε τσιγάρα στά βαγόνια βαγόνια βαγόνια πού κρο-

τάλιζαν τραβώντας μεσ' απ' τό χιόνι γιά τίς ερήμικες φάρ-

μες στήν παππούδικη νύχτα,

πού μελετούσανε Πλωτίνο Πόου Άγιο Ιωάννη τού Σταυρού

τηλεπάθεια καί μπόπ καμπάλλα γιατί ο κόσμος εδονείτο

ενστικτωδώς κάτω απ' τά πόδια τους στό Κάνσας,

πού τριγυρνούσαν μόνοι στούς δρόμους τού Αϊντάχο ψάχνον-

τας γιά φανταστικούς ινδιάνους αγγέλους πού ήσαν φαντα-

στικοί ινδιάνοι άγγελοι,

πού σκέφτηκαν πώς απλώς ήσαν τρελοί όταν η Βαλτιμόρη

άστραψε σέ υπερφυσική έκσταση,

πού σάλταραν σέ λιμουζίνες μέ τόν Κινέζο τής Οκλαχόμα

όταν τούς κέντρισε η χειμωνιάτικη τού φαναριού τού δρόμου

μεσονύχτια επαρχιώτικη βροχή,

πού σουλατσάρανε πεινασμένοι κι έρημοι στό Χιούστον ψά-

χνοντας γιά τζάζ ή σέξ ή πράγμα, καί πήραν στό κατόπι τόν

αετονύχη τόν Σπανιόλο νά συζητήσουν γιά τήν Αμερική καί

τήν Αιωνιότητα, ανέλπιδη προσπάθεια, κι έτσι μπαρκάραν

γιά τήν Αφρική,

πού εξαφανίστηκαν στά ηφαίστεια τού Μεξικού αφήνοντας

πίσω τους τίποτ' άλλο πέρα από τή σκιά τών μπλουτζήνς

καί τή λάβα καί τή στάχτη τής ποιήσης σκορπισμένη στό

τζάκι Σικάγο,

πού ξαναφάνηκαν στη Δυτική Ακτή ερευνώντας τό F.B.I μέ

γενειάδες καί σόρτς μέ μεγάλα πασιφιστικά μάτια σέξυ

καί λιοκαμένοι μοιράζοντας ακατανόητα φυλλάδια,

πού έκαναν τρύπες από τσιγάρο στά μπράτσα τους διαμαρτυ-

ρόμενοι γιά τή ναρκωτική καταχνιά τού ταμπάκου τού Κα-

πιταλισμού,

πού μοιράσανε Υπερκομμουνιστικά φυλλάδια στή Γιούνιον

Σκουαίαρ κλαίγοντας καί βγάζοντας τά ρούχα τους ενώ οι

σειρήνες τού Λός Άλαμος τούς κυνηγούσαν στριγκλίζοντας,

τήν Ουώλ Στρήτ κατεβαίνοντας στριγκλίζοντας , κι ενώ τό

φέρρυ γιά τό Στάτεν στρίγκλιζε επίσης,

πού έσπασαν κλαίγοντας σέ λευκά γυμναστήρια γυμνοί καί

τρέμοντας μπροστά στίς μηχανές άλλων σκελετών

πού δάγκωσαν ντέτεκτιβς στό σβέρκο καί τσίριζαν καταγοη-

τευμένοι σέ αστυνομικά εκατό μιά καί κανένα έγκλημα δέν

είχαν διαπράξει παρά μονάχα τή δική τους άγρια παιδερα-

στία καί μέθη,

πού ούρλιαζαν πεσμένοι στά γόνατα στόν υπόγειο καί σύρθη-

καν έξω από τήν οροφή ανεμίζοντας χειρόγραφα καί γεννη-

τικά όργανα,

πού αφέθηκαν νά γαμηθούν από πίσω από άγιους μοτοσυκλε-

τιστές κι αλάλαζαν από χαρά,

πού κάνανε τσιμπουκι μ' αυτά τ' ανθρώπινα σεραφείμ, τούς

ναύτες, χάδια τού Ατλαντικού κι αγάπες τής Καραϊβικής,

πού ξεφάντωναν πρωί καί βράδυ στούς ροδόκηπους καί στό

γρασίδι τών δημοσίων πάρκων καί κοιμητηρίων σκορπίζον-

τας μ' απλοχεριά τό σπέρμα τους σ' όποιον κι άν ήθελε,

πού είχαν αδιάκοπο λόξιγκα θέλοντας νά χαχανίσουν καί τέ-

λειωσαν μ' ένα λυγμό πίσω από ένα χώρισμα σ' ένα χαμάμ

όταν ο ξανθός καί γυμνός άγγελος ήρθε νά τούς καρφώσει

μ' ένα ξίφος,

πού χάσανε τ' αγόρια τους στίς τρείς γριές στίγκλες τής

μοίρας τή μονόφθαλμη τή στρίγκλα τού ετεροφυλόφιλου δο-

λάριου τή μονόφθαλμη τή στρίγκλα πού κλείνει τό μάτι έξω

απ' τή μήτρα καί τή μονόφθαλμη τή στρίγκλα πού δέν κάνει

τίποτ' άλλο απ' τό νά κάθεται στόν πισινό της καί νά ψαλι-

δίζει τίς χρυσές κλωστές τής διανόησης στόν αργαλειό τού

τεχνίτη,

πού ζευγαρώθηκαν εκστατικοί κι ακόρεστοι μ' ένα μπουκάλι

μπίρα μιά αγαπούλα ένα πακέτο τσιγάρα ένα κερί καί πέ-

σαν κάτω απ' τό κρεβάτι καί συνεχίσανε στό πάτωμα καί

έξω στό διάδρομο καί τέλειωσαν λιγοθυμώντας μέ τό όραμα

τού απόλυτου μουνιού καί σπέρμα πού ξέφυγε από τό τε-

λευταίο παίξιμο τής συνείδησης,

πού γλύκαναν τό πράμα εκατομμυρίων κοριτσιών τρέμοντας

στό δειλινό καί είχαν μάτια κόκκινα τό πρωί, πρόθυμοι

όμως νά γλυκάνουν τό πράμα τής ανατολής, αστράφτοντας

οπίσθια στούς σιτοβολώνες καί γυμνοί στή λίμνη,

πού σάρωσαν τό Κολοράντο πορνοκοπώντας μέ μυριάδες κλεμ-

μένα αυτοκίνητα τής νύχτας, Νήλ Κάσσαντυ, κρυφός ήρως

αυτών τών ποιημάτων, ψωλαράς καί Άδωνις τού Ντένβερ -

χαρά στ' αμέτρητα γαμήσια του μέ κορίτσια σέ χορταρια-

σμένα οικόπεδα κι αυλές, σέ ξεχαρβαλωμένες πολυθρόνες

κινηματογράφων, σέ βουνοκορφές σέ σπήλαια, μέ χτικιάρες

γκαρσόνες στ' ανασηκωμένα μεσοφούστανα τών κρασπέδων

τών εθνικών οδών, κυρίως δέ σέ μυστικούς σολιψισμούς ου-

ρητηρίων βενζινάδικων, καί σέ σοκάκια επίσης,

πού σβήσαν σάν εικόνες σέ απέραντες βρομερές ταινίες, μετα-

κινήθηκαν στό όνειρο, ξύπνησαν σ'ένα απροσδόκητο Μαν-

χάτταν, σύρθηκαν έξω απ' τά υπόγεια μέ πονοκέφαλο απ'τό

άσπλαχνο Τοκαίυ καί τούς τρόμους τών σιδηρών ονείρων τής

Τρίτης Λεωφόρου καί τράβηξαν παραπατώντας γιά τό γρα-

φείο ανεργίας,

πού περπατήσανε όλη νύχτα μέ τά παπούτσια τους γεμάτα

αίμα στίς χιονισμένες αποβάθρες παραμονευόντας μιά πόρ-

τα τού Ήστ Ρίβερ νά ανοίξει σ' ένα δωμάτιο γεμάτο όπιο

καί αχνούς,

πού δημιούργησαν μεγάλα αυτοκτονικά δράματα στίς πολυκα-

τοικιούμενες απόκρημνες όχθες τού Χάντσον κάτω από τόν

γαλάζιο αντιαεροπορικό προβολέα τής σελήνης, καί τά κε-

φάλια τους στεφανωθούν μέ δάφνη εις αιωνίαν λήθην,

πού φάγανε τό αρνάκι ραγού τής φαντασίας ή χωνέψανε τόν κά-

βουρα στόν λασπώδη πυθμένα τών ποταμών τού Μπάουερυ, 

πού κλάψανε γιά τό ρομάντσο τών δρόμων μέ τό κάρο τους

γεμάτο κρεμμύδια καί κακή μουσική,

πού κάθισαν σέ παράγκες ανασαίνοντας στό σκοτάδι κάτω απ'

τή γέφυρα καί σηκωθήκαν γιά νά στήσουν κλαβεσέν στίς

σοφίτες τους,

πού βήχανε στόν έκτο όροφο τού Χάρλεμ στεφανωμένοι μέ

φλόγα κάτω από τόν φυματικό ουρανό πλαισιωμένοι από κα-

φάσια θεολογίας,

πού ορνιθοσκαλίζανε όλη νύχτα ροκεντρολάροντας ανυπέρβλη-

τες επωδές πού στό κίτρινο πρωινό ήσαν στροφές ασυναρ-

τησιών,

πού μαγειρέψαν σάπια ζώα πλεμόνια καρδιές πόδια ουρές

μπόρστ καί τορτίγιες κάνοντας όνειρα γιά τό αγνό βασίλειο

τών φυτών,

πού χωθήκανε κάτω από φορτηγά-ψυγεία κρεάτων ψάχνοντας

γιά ένα αυγό,

πού πέταξαν τά ρολόγια τους απ' τήν ταράτσα γιά νά ρίξουν τήν

ψήφο τους υπέρ τής Αιωνιότητας έξω απ' τό Χρόνο, καί ξυ-

πνητήρια πέφταν κάθε μέρα στά κεφάλια τους καθ' όλη τήν

επόμενη δεκαετία,

πού κόψανε τίς φλέβες τους τρείς φορές συνέχεια ανεπιτυχώς,

τό πήρανε απόφαση κι αναγκάστηκαν ν' ανοίξουν μαγαζιά

μέ αντίκες όπου νιώθαν πώς γερνούν, καί κλαίγανε,

πού κάηκαν ζωντανοί μέ τά αθώα φανελένια τους κουστούμια

στή Λεωφόρο Μάντισον ανάμεσα σ' εκρήξεις μολυβένιου

στίχου καί φουλαρισμένοι σαματά τώμ σιδηρών συνταγμά-

των τής μόδας καί νιτρογλυκερινικών κραυγών τών νεράι-

δων τής διαφημίσης καί μουσταρδικού αερίου τών απαισίων

διανοουμένων εκδοτών, ή πατηθήκανε από τά μεθυσμένα

ταξί τής Απολύτου Πραγματικότητος,

πού πήδηξαν από τή γέφυρα τού Μπρούκλιν αυτό πράγματι

συνέβη καί χαθήκανε άγνωστοι καί ξεχασμένοι στή φασμα-

τική ζάλη τών παρόδων τής Τσάιναταουν, κι ούτε τούς κέ-

ρασαν μιά μπίρα,

πού τραγουδούσαν απ' τά ανοιχτά παράθυρα τους απελπισμέ-

νοι, έπεσαν από τό παράθυρο τού μετρό στό βρόμικο Πασ-

σάικ, ρίχτηκαν σέ νέγρους, κλαίγανε στούς δρόμους, χόρε-

ψαν ξυπόλητοι πάνω σέ κρασοπότηρα σπασμένα πίτα στό

μεθύσι δίσκους γραμμοφώνου νοσταλγικής γερμανικής τζάζ

τού '30, τέλειωσαν τό ουίσκυ καί ξέρασαν μέ ρόχθο στή

ματωμένη τουαλέτα, μέ βογκητά στ' αυτιά τους καί συριγ-

μούς κολοσσιαίων σειρήνων,

πού κουτρουβάλησαν στίς λεωφόρους τού παρελθόντος ταξι-

δευόντας ο ένας στού άλλου τόν Γολγοθά τής αγρύπνιας καί

τής μοναξιάς ή στήν ενσάρκωση τής τζάζ τού Μπίρμινχαμ,

πού διασχίσανε τή χώρα απ' τό 'να άκρο στ' άλλο σ' εβδομην-

ταδύο ώρες γιά νά δούν άν εγώ είχα ένα όραμα ή εσύ είχες

ένα όραμα ή αυτός είχε ένα όραμα, γιά νά βρούν τήν Αιω-

νιότητα,

πού ταξίδεψαν στό Ντένβερ, πού πέθαναν στό Ντένβερ, πού

ξαναγύρισαν στό Ντένβερ καί περίμεναν ματαίως, πού α-

γνάτευαν στό Ντένβερ καί στοχάζονταν καί μονάζανε στό

Ντένβερ καί τελικά εφύγανε γιά ν' ανακαλύψουν τό Χρόνο,

καί τό Ντένβερ νοσταλγεί τώρα τούς ήρωες του,

πού πέσανε στά γόνατα σ' απελπισμένες εκκλησιές καί προσ-

ευχήθηκαν ο ένας γιά τού άλλου τή σωτηρία καί τή φώτιση

καί τίς καρδιές, ώσπου η ψυχή φώτισε τά μαλλιά της μιά

στιγμή,

πού σπάσαν τό κεφάλι τους στίς φυλακές καρτερώντας απίθα-

νους εγκληματίες μέ χρυσά κεφάλια καί τή γοητεία τής

πραγματικότητας στίς καρδιές πού τραγουδούσαν γλυκά

μπλούζ στό Αλκατράζ,

πού αποσύρθηκαν στό Μεξικό γιά νά καλλιεργήσουν μιά συν-

ήθεια, ή στά Βραχώδη Όρη στόν τρυφερό Βούδα ή στήν

Ταγγέρη στ’ αγόρια ή στό Νότιο Ειρηνικό στή μαύρη λοκο-

μοτίβα ή στό Χάρβαρντ στόν Νάρκισσο στό Γούντλων στή

γιρλάντα από μαργαρίτες ή στόν τάφο,

πού αξίωσαν δίκες πνευματικής υγείας κατηγορώντας τό ρα-

διόφωνο γιά υπνωτισμό καί απόμειναν μέ τή δική τους τρέ-

λα καί τά χέρια τους κι ένα δίβουλο δικαστήριο,

πού πέταξαν κλούβια αυγά στούς ομιλητές περί Ντανταϊσμού

στό Κολέγιο τής Νέας Υόρκης καί μετά παρουσιάστηκαν

στά γρανιτένια σκαλοπάτια τού τρελοκομείου μέ ξυρισμένα

κεφάλια γλωσσοκοπανώντας αυτοκτονίες καί απαιτώντας

άμεσο λοβοτομία,

καί πού τούς δόθηκε αντί γι’ αυτό τό συμπαγές κενό της ιν-

σουλίνης τού μετρασόλ τού ηλεκτροσόκ τής υδροθεραπείας

ψυχοθεραπείας εργασιοθεραπείας πίνγκ πόνγκ καί αμνη-

σίας,

πού αναποδογύρισαν ένα μονάχα συμβολικό τραπέζι τού πίνγκ

πόνγκ, κακόγουστη διαμαρτυρία, καί ξεκουράστηκαν γιά

λίγο στην κατατονία,

καί γύρισαν μετά από χρόνια στ’ αλήθεια φαλακροί αλλά μέ

μιά ματωμένη περούκα, καί τά δάκρυα καί τά δάχτυλα, στήν

ολοφάνερη καταδίκη τής τρέλας τών θαλάμων τών τρελο-

πόλεων τών Ανατολικών Πολιτειών,

στά δυσώδη δωμάτια τού Πίλγκριμ καί τού Ρόκλαντ καί τού

Γκρέυστοουν, λογομαχώντας μέ τούς αντίλαλους τής ψυχής,

χορεύοντας ρόκ στίς μεσονύχτιες παντέρημες εκτάσεις τής

αγάπης, ένα όνειρο ζωής ένας βραχνάς, σώματα πού γινήκαν

πέτρα βαριά σάν τό φεγγάρι,

μέ τή μάνα τελικά....... καί τό τελευταίο φανταστικό βιβλίο

πεταμένο έξω απ’ τό παράθυρο, καί τήν τελευταία πόρτα

πού έκλεισε στίς 4 τό πρωί καί τό τελευταίο τηλέφωνο πού 

βρόντηξε στόν τοίχο αντί απαντήσεως καί τό τελευταίο ε-

πιπλωμένο δωμάτιο πού άδειασε μέχρι τό τελευταίο κομ-

μάτι πνευματικής επίπλωσης, κι ένα κίτρινο χάρτινο τριαν-

τάφυλλο καρφωμένο στήν κρεμάστρα στήν ντουλάπα, φαν-

ταστικό κι αυτό ακόμη, τίποτα πέρα από ένα ελπιδοφόρο

κομματάκι παραισθήσεως -

Ώ Κάρλ, όσο δέν είσαι ασφαλής δέν είμαι άσφαλής, καί τώρα

είσαι στ’ αλήθεια μέσα στήν απόλυτη μπουγιαμπέσα τού

χρόνου -

καί πού γι’ αυτό ετρέχανε στούς παγωμένους δρόμους δαιμο-

νισμένοι από μιά ξαφνική αστραπή τής αλχημείας τής χρή-

σης τής έλλειψης τού καταλόγου τού μεταβλητού μέτρου καί

τού παλμικού επιπέδου,

πού ονειρεύονταν καί επιχειρούσαν ένσαρκα χάσματα στό Χώ-

ρο καί τό Χρόνο μέσ’ άπό άντικριστές εικόνες, καί παγί-

δευαν τον αρχάγγελο τής ψυχής ανάμεσα σέ 2 οπτικές ει-

κόνες καί δένανε τά στοιχειώδη ρήματα καί βάζανε μαζί τό

ούσιαστικό καί τήν παύλα τής συνείδησης πηδώντας μέ τήν 

αίσθηση τού Pater Omnipotens Aetema Deus

γιά ν’ άναγεννήσει τή σύνταξη καί τό μέτρο τού φτωχού άνθρώ-

πινου πεζού λόγου καί νά σταθεί μπροστά σας αμίλητος καί

νοήμων καί τρέμοντας από ντροπή, απορριμμένος κι όμως

ανοίγοντας τήν ψυχή γιά νά ομονοήσει μέ τό ρυθμό τής

σκέψης μές στό γυμνό κι απέραντο κεφάλι,

ό τρελός τό ρεμάλι κι άγγελος μπήτ στό Χρόνο, άγνωστος, κι

όμως καταγράφοντας εδώ αυτά πού θ’ απομείνουν γιά νά

ειπωθούν σέ καιρούς μετά τό θάνατο, γι’ αύτούς

πού υψώθηκαν μετενσαρκωμένοι στά φασματικά ρούχα τής

τζαζ στή χρυσοκέρατη σκιά τής μπάντας καί τραγούδησαν

το βάσανο γι’ αγάπη τού γυμνού αμερικάνικου μυαλού μέ

μιά ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί σαξοφωνική κραυγή πού ανα-

τρίχιασε τίς πόλεις μέχρι τό τελευταίο ραδιόφωνο

μέ τήν απόλυτη καρδιά τού ποιήματος τής ζωής σφαγμένη καί 

πετάμενη έξω απ’τά κορμιά τους καλή γιά φάγωμα γιά 

χίλια χρόνια.

II

Ποιά σφίγγα τσιμέντου καί αλουμίνιου έσπασε τά κρανία τους 

καί καταβρόχθισε τά μυαλά καί τή φαντασία τους;

Μολώχ ! Μοναξιά ! Βρομιά ! ’Ασχήμια ! Σκουπιδοτενεκέδες 

κι απρόσιτα δολάρια ! Παιδιά πού τσιρίζουν κάτω άπ’ τίς 

σκάλες ! ’Αγόρια πού κλαΐνε μ’ αναφιλητά στούς στρατούς ! 

Γέροι πού κλαψουρίζουν στα πάρκα !

Μολώχ ! Μολώχ ! Εφιάλτης τού Μολώχ ! Μολώχ ό χωρίς 

αγάπη καμιά ! Μολώχ τού μυαλού ! Μολώχ ό στυγνός κρι-

τής τών άνθρώπων !

Μολώχ η ακατανόητη φυλακή ! Μολώχ τό νεκροκέφαλο άψυχο 

κάτεργο καί Κογκρέσο τών θλίψεων ! Μολώχ τών κτιρίων 

τής κρίσεως ! Μολώχ ό θεόρατος λίθος τού πολέμου ! Μο-

λώχ οί αποσβολωμένες κυβερνήσεις !

Μολώχ μέ τ’ ατόφιο μυαλό μηχανής ! Μολώχ πού στίς φλέβες 

σου τρέχει ρευστό ! Μολώχ μέ τά δάχτυλα δέκα στρατιών. 

Μολώχ μέ άνθρωποφάγο στήθος δυναμό ! Μολώχ μέ τ’ αύτι 

πού καπνίζει σαν τάφος !

Μολώχ μέ τά μάτια χιλιάδων παραθύρων τυφλών! Μολώχ τών 

ουρανοξυστών στή σειρά καθισμένων στούς απέραντους δρό-

μους σάν ’Ιεχωβάδες ! Μολώχ έργοστασίων πού κρώζουν 

στό πούσι κι ονειρεύονται ! Μολώχ καμινάδων κι άντένων 

πού στέφουν τις πόλεις !

Μολώχ μέ αγάπη απέραντη πετρελαίου καί πέτρας ! Μολώχ 

μέ ψυχη τραπεζών κι ηλεκτρικής ένεργείας ! Μολώχ πού ή 

φτώχεια σου είναι τό φάσμα τής μεγαλοφυίας ! Μολώχ πού 

ή μοίρα σου είναι ένα σύννεφο αφύλου υδρογόνου ! Μολώχ 

πού τ’ όνομά σου είναι Νούς !

Μολώχ πού μέσα σου νιώθω μονάχος ! Μολώχ πού μέσα σου 

ονειρεύομαι αγγέλους ! Τρελός στόν Μολώχ ! Πούστης στόν 

Μολώχ ! Χωρίς αγάπη, χωρίς φίλο στόν Μολώχ !

Μολώχ πού μπήκες στήν ψυχή μου νωρίς ! Μολώχ πού μέσα 

σου είμαι χωρίς σώμα συνείδηση ! Μολώχ πού μέ τρόμα-

ξες πάνω στή φυσική μου έκσταση ! Μολώχ πού σ’ εγκα-

ταλείπω ! Ξυπνώ στον Μολώχ ! Φώς κατεβαίνει άπο τον 

ουρανό !

Μολώχ ! Μολώχ ! Ρομπότ διαμερίσματα ! αόρατα προάστια ! 

σκελετώδη θησαυροφυλάκια ! τυφλές πρωτεύουσες ! δαιμο-

νικές βιομηχανίες ! φασματικά έθνη ! αήττητα τρελοκομεία ! 

γρανιτώδες ψωλές ! τερατώδεις μπόμπες !

Σπάσαν τις ράχες τους σηκώνοντας τόν Μολώχ στόν Ούρανό ! 

Πεζοδρόμια, δέντρα, ραδιόφωνα, τόνοι ! την πόλη σηκώνον-

τας στόν Ούρανο πού υπάρχει παντού τριγύρω μας !

Οράματα ! οιωνοί ! παραισθήσεις ! θαύματα ! εκστάσεις ! τά 

πήρε τ’ αμερικάνικο ποτάμι !

Ονειρα ! λατρείες ! φωτοχυσίες ! θρησκείες ! ολόκληρη η μαού-

να φορτωμένη εύαίσθητο σκατό !

Ρήξεις ! πάνω άπ’ τό ποτάμι ! υστερίες καί σταυρώσεις ! κάτω 

μέ τό ρέμα ! Εύφορίες ! Θεοφάνειες ! ’Απελπισίες ! Δέκα 

χρόνια ζωώδεις κραυγές κι αυτοκτονίες ! Μυαλά ! Αγάπες 

νέες ! Παλαβή γενιά ! κάτω στά βράχια του Χρόνου!

Αληθινό άγιο γέλιο στό ποτάμι ! Τά είδαν όλα ! τ’ άγρια μά-

τια ! τ’ άγια άλυχτήματα ! Είπαν αντίο ! Πήδηξαν άπ’ τή 

στέγη ! στή μοναξιά! κουνώντας τα χέρια ! κρατώντας λου-

λούδια ! Κάτω στό ποτάμι! κάτω στό δρόμο!

III

Κάρλ Σόλομον ! Είμαι μαζί σου στο Ρόκλαντ
όπου πιο τρελός είσαι από μένα
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου πρέπει νά νιώθεις πολύ παράξενα
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου μιμείσαι τή σκιά της μάνας μου
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου σκότωσες τίς δώδεκα γραμματείς σου
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου γελάς μέ τοΰτο τ’ άόρατο χιούμορ
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου είμαστε μεγάλοι συγγραφείς στήν ίδια φοβερή γραφομηχανή
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου ή κατάστασή σου είναι σοβαρή καί τή λέν στό ραδιόφωνο
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου οι κρανιακές λειτουργίες δ΄ρν δέχονται πιά τά σκουλήκια τών αισθήσεων
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου πίνεις τό τσάι απ’τά στήθια των γεροντοκόρων τής  Γιούτικα
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου λογοπαικτείς πάνω στά σώματα τών νοσοκόμων σου
τίς στρίγκλες τού Μπρόνξ
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου ούρλιάζεις μές στό ζουρλομανδύα πώς χάνεις τό παι-
χνίδι στό πραγματικό πίνγκ πόνγκ τής αβύσσου
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου βροντάς στο κατατονικό πιάνο πώς ή ψυχή είναι αθώα
καί άθάνατη ποτέ δέν πρέπει νά πεθαίνει βάναυσα σ’ ένα
στρατοκρατούμενο τρελάδικο
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου πενήντα άκόμη σόκ κι ή ψυχή σου δέν θά ξαναγυρίσει
στό σώμα της απ’τό προσκύνημά της σ’ένα σταυρό στό  κενό
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου κατηγορείς τούς γιατρούς σου για φρενοβλάβεια καί
καταστρώνεις τήν εβραϊκή σοσιαλιστική επανάσταση ενάν-
τια στόν φασιστικό εθνικό γολγοθά
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου θά σχίσεις στά δυό τόν ουρανό τής Λόνγκ Άιλαντ καί
θ’αναστήσεις τόν ζωντανό σου ανθρώπινο Ιησοϋ απ’τόν
υπερανθρώπινο τάφο
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου υπάρχουν είκοσιπέντε χιλιάδες τρελοί σύντροφοι όλοι
μαζί τραγουδώντας τίς τελευταίες στροφές τής Διεθνούς
Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ
όπου σφιχταγκαλιάζουμε καί φιλούμε κάτω απ’ τά σεντόνια
τίς Ηνωμένες Πολιτείες τίς Ηνωμένες Πολιτείες πού βή-

χουν όλη νύχτα καί δέν θά μάς αφήσουνε να κοιμηθούμε 

Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ

όπου ξυπνάμε από τό κώμα ηλεκτρισμένοι απ’ τά αεροπλά-

να τών ψυχών μας πού σουρίζουν πάνω άπ’ τή στέγη ήρθαν 

νά ρίξουν τίς αγγελικές τους μπόμπες τό νοσοκομείο κα-

ταυγάζεται στό φώς φανταστικοί τοίχοι γκρεμίζονται Ώ

κοκαλιάρες λεγεώνες ορμάτε έξω Ώ αστερόεσσα καταπλη-

ξία τού ελέους ό αιώνιος πόλεμος είναι εδώ Ώ νίκη ξέχασε 

τά εσώρουχά σου είμαστε ελεύθεροι 

Είμαι μαζί σου στό Ρόκλαντ

στά ονειρά μου περπατάς στάζοντας από θαλάσσιο ταξίδι 

πέρα για πέρα στήν εθνική οδό πού ζώνει τήν ’Αμερική μέ
δάκρυα ώς τήν πόρτα τού σπιτιού μου στή Δυτική νύχτα

Σάν Φρανσίσκο, 1955-56

Καλλιτεχνικό Χωριό Βερέκυνθος

Ο Ισημερινός λεει «ΟΧΙ» στους φορολογικούς παραδείσους

Την Κυριακή, 19 Φεβρουαρίου, διεξήχθησαν στον Ισημερινό εκλογές για την ανάδειξη νέου Προέδρου και κοινοβουλίου. Ταυτόχρονα, οι πολίτες του Ισημερινού ψήφισαν σε ένα προσωπικό δημοψήφισμα (δηλαδή ένα δημοψήφισμα που δεν το κάλεσαν οι ίδιοι, αλλά ο Πρόεδρος Κορρέα) σχετικά με τον αν θα επιτρέπεται σε αιρετούς και αξιωματούχους του κράτους να διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία σε φορολογικούς παραδείσους

του Πέτρου Βουρλή*

Ο υποψήφιος Λένιν Μορένο, υποψήφιος του κόμματος Alianza Pais του απερχόμενου Προέδρου Κορρέα, δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την υποστήριξη του 40% των ψηφοφόρων. Έμεινε πίσω λιγότερο από μία ποσοστιαία μονάδα (κερδίζοντας την υποστήριξη του 39% των συμπολιτών του) και έτσι θα υπάρξει δεύτερος γύρος εκλογών για την ανάδειξη νέου Προέδρου. Αντίθετα στο προσωπικό δημοψήφισμα (plebiscite) οι πολίτες του Ισημερινού υποστήριξαν την πρόταση Κορρέα, με το ποσοστό αυτών που ψήφισαν «NAI» να φτάνει το 55%.Έτσι, όλοι οι πολιτικοί αλλά και οι κρατικοί λειτουργοί που διαθέτουν οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο σε κάποιον φορολογικό παράδεισο είναι υποχρεωμένοι να το αποσύρουν από εκεί εντός ενός έτους. Διαφορετικά θα πρέπει να παραιτηθούν από το αξίωμα τους.

Ο Ισημερινός είναι μία χώρα η οποία στο πρόσφατο παρελθόν μας έχει εκπλήξει ευχάριστα με τις πολιτικές της καινοτομίες. Το Σύνταγμα του 2008 προήλθε σε ένα μεγάλο βαθμό από τους ίδιους τους πολίτες και θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις ‘ώριμες’  δημοκρατίες. Είναι ενδεικτικό πως στο Σύνταγμα του 2008 εκτός από τους θεσμούς της άμεσης δημοκρατίας προβλέπονται επίσης δικαιώματα για την ίδια την φύση!

Όπως έχει γράψει χαρακτηριστικά ο Eduardo Galeano “…το νέο Σύνταγμα του Ισημερινού,  [το οποίο] το 2008, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, αναγνώρισε στην φύση δικαιώματα. Η ιδέα να έχει η φύση δικαιώματα, σαν να πρόκειται για άτομο, φαίνεται πολύ παράξενη. Όμως στις Η.Π.Α. φαντάζει εντελώς φυσικό να έχουν ανθρώπινα δικαιώματα οι μεγάλες εταιρείες. Και όντως, από το 1886 και μετά αυτό ακριβώς ισχύει σύμφωνα με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Αν η φύση ήταν τράπεζα θα είχε ήδη διασωθεί”.

___________

[*] https://www.thepressproject.gr/article/107870/O-Isimerinos-leei-OXI-stous-forologikous-paradeisous

Αντόν Τσέχωφ "Η Δασκάλα" [διήγημα]

Potoula Paschalidi

Έξω βρέχει! Ένα διήγημα είναι ότι πρέπει για να τελειώσει αυτή η Κυριακή!

Αντόν Τσέχωφ 

"Η Δασκάλα"

"Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.

- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα...

- Για σαράντα.

- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...

- Δύο μήνες και πέντε μέρες...

- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...

Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.

- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;

Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακόκκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.

- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεξες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του

Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...

- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.

- Το 'χω σημειώσει!

- Καλά...

- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.

Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!

- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε... Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.

- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!

Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...

Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.

- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.

Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.

- Και γιατί με ευχαριστείς;

- Για τα χρήματα.

- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;

- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...

- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;

Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε".

ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ!